Mezelf coachen, hoe dan? Nou door wat reflectie en het zoeken van impulsen. In deze post mijn meta-reflectie.
En dan zit je ineens met je seatpack op je knieën ingesnoerd op de brancard in de wagen van de sapeur-pompiers op weg naar het ziekenhuis van Valenciennes.
Een onhandige manoeuvre op de fiets en een halve salto zonder landingsmat hebben een echte wielrenner van je gemaakt, want zonder een keer je sleutelbeen te ontwrichten tel je eigenlijk niet mee. Gelukkig wordt hét motief van dit jaar afgelast, dus hoef je niet zelf te besluiten niet mee te doen aan de mythische uitdaging die de Embrunman is.
En nu?
Nu komt het erop aan: hoe goed kan ik mezelf motiveren om te blijven bewegen (en te herstellen). Tijd voor deze blog over het coachen van mezelf. Het zal allemaal een beetje meta worden, sorry daarvoor.
De apps zoals Trainingspeaks zijn er niet op ingericht, zoals ik eerder al concludeerde, maar ik ben mijn eigen coach, zoals zoveel individuele amateurduursporters. Toch wil ik dáár dan wel weer bij gecoacht worden.
Begin dit jaar zocht ik daarom een soort zelfhulp bij twee coaches. De eerste, via-via, gespecialiseerd in triathlon en ook gymleraar. De tweede een oud-klasgenoot van de sportacademie, dus ook gymleraar, met veel ervaring in het opzetten van schema’s en testen van sporters.
Nog even over mijn schema’s en gegevens, want daar begint mijn zelf-coaching. Voor mijn trainingen gebruik ik een systeem met zeven intensiteitszones. Er zijn ook andere systemen daar zal ik een andere keer dieper op in gaan. Hieronder mijn zones van augustus 2020: hartslagzones voor het lopen en vermogenszones voor het fietsen.
Het idee is dat je het beste traint als je een balans vindt tussen trainen en herstellen. Voor trainen moet je dan weer zorgen dat je niet zo hard gaat dat je lang moet herstellen, maar ook niet zo langzaam dat de training geen effect heeft. Daarvoor gebruik je de zones. Mijn trainingsschema is zo ingericht dat 80% van de trainingen in zone 1 en 2 zijn en 20% in zone Y-5 (dat is de 8020 methode van Fitzgerald en Warden, waarbij zone 3 ontweken wordt, https://www.8020endurance.com/resources/).
Om hier goed mee te werken moeten die zones dus kloppen en up to date zijn. Daarvoor heb ik me in februari laten testen bij de oud-studiegenoot (Bij Sportfocus). Terwijl ik vervolgens mijn schema volgde, paste Trainingspeaks mijn zones aan als ik fitter werd.
Daar begint de zelfcoaching, want alle data en de veranderende zones intrigeren me mateloos (zie ook hier en hier). Die data zijn namelijk een manier om je vooruitgang te zien (of stilstand of achteruitgang natuurlijk).
Behalve veel lezen over de theorie en wetenschap en dus de manier om de data te interpreteren, wilde ik ook wel wat advies van experts over het gebruik van schema’s. Met natuurlijk ook een goedkeurend schouderklopje dat de plannen die ik had realistisch en haalbaar waren/zijn. Coaching in het mezelf coachen dus, metacoachen als het ware.
Naast achtergronden bij data en hulp bij trainingschema’s en grenswaarden, zocht ik ook naar triathlon-/duursportcoaches, ter oriëntatie. Dolle pret zeg. De pseudo-marketing spat er van af:
Op de site van Triathloncoach.be staat:
… werkt voor jou om jouw doelstellingen te helpen realiseren: het volbrengen van een 5km loop, het verbeteren van je persoonlijke bestprestaties of het behalen van een WK medaille; uw doelstelling is onze uitdaging !
Of op personal4you:
Heb jij niet direct het antwoord? Wij bieden wat je zoekt! Wij maken een volledig triathlon trainingsplan (sic) op maat dat toewerkt naar jouw beste prestatie.
Of weer ergens anders :
We believe that every athlete can achieve any goal they set their mind to – after all, often mind that is the greatest limiter.
En dan heb ik het nog niet over de levenstijlcoaches gehadm, zoals deze:
Omdat ik het eigen vermogen aanspreek om antwoorden en oplossingen te vinden op persoonlijke belemmeringen, halen zij meer rendement uit zichzelf en hun organisatie.
… ik kan u laten ontdekken hoe u en wat u waarneemt. Wat u dus gelooft over u zelf of over anderen. Maar ook wat u voor waar heeft aangenomen zonder dat u dat eigenlijk wist!
Dit type coach zal voor sommigen ongetwijfeld goed matchen, maar over het jezelf aanprijzen zou ik die coaches toch wat begeleiding aanraden (een coach!), of gewoon een expert in marketing, want ik haak af bij zulke dooddoeners, open deuren en tegelijk te platte benadering van motiveren tot bewegen en presteren.
Terzijde, is het punt bij coachen niet dat je ook een inhoudelijk expert bent? Kun je coachen in gebieden waarin je geen expert bent? Ben je alleen expert op ‘het proces’? Ik weet het niet.
In het onderwijs is ook vaak een dergelijke discussie: ‘de docent als coach’. Voorstanders betogen vooral dat de leerling/student begeleid moet worden en zijn eigen weg moet zoeken. Tegenstanders dat (vak)kennis vooral belangrijk is en dat een leerling niet uit zichzelf kennis ontdekt, ook niet als je dat proces coacht. Allebei waar. Ik denk niet dat het een tegenstelling is. Voor het onderwijs werk ik dat vast nog een keer elders uit.
Coachen is veel ingewikkelder dan een ‘SMART’ doelstelling formuleren en vervolgens zo nu en dan wat aanmoedigen. Zo zou ik het niet doen. Zeker niet met mezelf. Ik zoek diepere beweegredenen dan een simpel doel. Ik wil zoveel mogelijk weten van mezelf, over mijn lichaam, maar ook over waarom ik ergens plezier in heb, of hoe ik vrolijk word van een saai rondje rennen.
No nonsens, beter worden, ontwikkelen en leren. Hoe dan? Door bijvoorbeeld mijn gepieker om te zetten in schrijven, zoals dit. Want nu Embrun niet door gaat, wat wordt dan mijn beweegreden? Wat was het waardoor Embrun me uitdaagde?
Terug naar de actuele vraag dus: hoe motiveer ik mezelf voor nieuwe uitdagingen, die minder mythisch zijn dan Embrun? Of hoe ga ik het nog een jaar lang volhouden om dan in 2021 wel in Embrun mee te doen (of aan een nog stoerdere triathlon)?
- Mijn plan (geen stappenplan!) is dit:
- Ik beantwoord eerst de vraag: waarom eigenlijk wil ik meedoen met de Embrunman: stoere en hele mooie triathlon waarvan ik net niet zeker weet dat ik het kan, of in ieder geval geen idee heb hoe ik het ervan af breng.
- Dan zoek eerst maar eens iets nieuws wat daar op lijkt: de challenge de l’Ourthe, want het is eenmooi gebied en ik ben dan net wel/niet hersteld, dus wordt het spannend hoe ik daar ga presteren.
- Vervolgens ga ik herstellen en trainen en moet ik dus weer met de schema’s gaan vogelen en ook nieuwe dingen doen: krachttraining voor mijn geblesseerde schouder.
- Ondertussen heb ik allemaal weer ideeën voor dit soort blogposts en mijn nieuwe winkeltje.
- Met andere woorden, een nieuwe wending leidt tot nieuwe uitdagingen en creativiteit: ik kan weer door; ik heb weer beweegredenen.
Beweegredenen (terzijde II)
De oplettende lezer, zeker die uit het onderwijs, merkt dat ik het woord motivatie probeer te omzeilen. Motivatie kan zo veel en zo weinig betekenen, dat ik het liever niet gebruik. De theorie die ik gebruik in mijn onderzoek en dus ook hier, spreekt over motieven. Letterlijk vertaald zijn dat beweegredenen. Aangezien ik hier anderen wil (helpen) aanzetten tot bewegen, is dat dus een passende term. Bananen, groen en geel, als respectievelijk lange-termijn- en korte-termijnmotieven.
