Bananen, hoe zit dat?

Bananenwinkel is de duursport en coachwebsite van mvanmartijn. Sinds 2017 train ik serieuzer voor lange triathlons. Hoe ik dat deed en doe lees je op deze plek. Ik deel mijn ervaringen graag en help je graag ook jezelf te coachen.

Inmiddels denk ik dat ik anderen kan helpen in beweging te komen en te blijven. De truc voor mij bleek te zijn om plezier en genot op korte termijn (gele bananen) te combineren met uitdagingen op de lange termijn (groene bananen). Ik kan genieten van een rondje fietsen in de avondzon of van voldoening na 20 km hardlopen en tegelijk weten dat ik zo beter wordt voor de volgende grote triathlon. Hieronder uitgebreide antwoorden op een paar simpele vragen. De uitleg in de video duur 5 minuten en vat alles kort samen.

Wat verkoop je? Bananen?
Nou nee. Of eigenlijk ja, maar dan niet letterlijk. Ik verkoop motieven, beweegredenen dus.

Dat met die bananen is allemaal begonnen met een uitspraak van een leraar in mijn promotie-onderzoek:”Kinderen kopen geen groene bananen.” Of dat waar is of niet, en wat dat dan betekent heb ik het nog wel een andere keer. Hoe dan ook heet mijn scriptie onderwijspedagogiek: ‘Hoe verkoop je gele bananen.’ Het bij behorende filmpje had vervolgens als producent de Bananenwinkel. Vond ik grappig en claimde voor de zekerheid de domeinnaam.

Redenen om te bewegen zijn er genoeg, maar je moet ze vinden en ze moeten op wegen tegen de redenen om niet te bewegen. In de afgelopen jaren heb ik die redenen steeds weer gevonden, de bananen dus.
De truc voor mij is om plezier en genot op korte termijn (gele bananen) te combineren met uitdagingen op de lange termijn (groene bananen). Ik kan genieten van een rondje fietsen in de avondzon of van voldoening na 20 km hardlopen en tegelijk weten dat ik zo beter wordt voor de volgende grote triathlon.

Als gymleraar van oorsprong wil ik iedereen die vergelijkbare motieven heeft of wil hebben, graag helpen. Vandaar: ik verkoop motieven/beweegredenen.

De oplettende lezer, zeker die uit het onderwijs, merkt dat ik het woord motivatie probeer te omzeilen. Motivatie kan zo veel en zo weinig betekenen, daarom gebruik ik het liever niet. De theorie die ik gebruik in mijn onderzoek en dus ook hier, spreekt over motieven. Letterlijk vertaald zijn dat beweegredenen. Aangezien ik hier anderen wil (helpen) aanzetten tot bewegen, is dat dus een passende term. Bananen, groen en geel, als respectievelijk lange-termijn- en korte-termijnmotieven.

Bananen dus, wat kosten die?
Eigenlijk wat de gek ervoor geeft. Kijk, ik adviseer graag en het mag meer dan een hobby zijn. Toch kan ik, als (ped)agoog moeilijk bepalen wat mijn toegevoegde waarde zal zijn. Nog slechter kan ik vooraf bedenken wat nodig is, hoe lang dat duurt, hoeveel moeite dat kost. Daarom beprijs ik de bananen nauwelijks vooraf. In een eerste gesprek schatten we in wat we voor elkaar kunnen betekenen. Na afloop bepaalt de afnemer de prijs. Waardebepaling achteraf heet dat.

Hoewel de bananenverkoop erg op een hobby lijkt, moet het natuurlijk wel leuk blijven. Dus enige vergoeding wil ik er wel voor ontvangen. Maar ja, offertes, uurtje-factuurtje: het maakt het het verkopen toch wat minder leuk. Vandaar dat ik graag werk volgens het principe waardebepaling achteraf. Kort en krachtig: de opdrachtgever bepaald na geleverde diensten wat de dienst hem of haar waard is geweest. Dat doen we uiteraard in overleg en een offerte en factuur kan ook gewoon. Meer informatie hierover vind je hier.

Nog even, kan ik dus beweegredenen kopen?
Als dat zo was, zou er geen sportcoaching zijn, want het is juist moeilijk om zelf die redenen te vinden en te koop zijn ze niet. Wat ik dus wil doen is je helpen jouw motieven te vinden om te (blijven) bewegen en daar plezier in te houden. Ik aarzel om dat ‘coaching’ te noemen, omdat liever niet schreeuwend langs de kant sta, of in lange sessie voortdurend vervelende vragen stel. Ik zie mezelf niet als een coach zoals je die online op veel plekken tegenkomt. Eerder zie ik mezelf als agoog in bewegen. Of, zoals mijn opleider altijd zei: bewegingsdeskundige in agogisch perspectief.

Coaching, agogiek? In gewoon NL?
Ja, sorry, ik maak me wel eens druk om welk woord ik waarvoor gebruik. Een filosofische afwijking inderdaad. Waar het in dit geval om gaat is het gebruik van het woord door anderen. Coachen is in het Nederlands begeleiden, ja dat doe ik graag. Alleen wordt coaching vaak als een of andere manier als een speciale manier van begeleiden gezien en er zijn tal van opleidingen en beroepsverenigingen voor. Als ik de teksten daar lees denk ik: zo’n coach ben ik niet. Eigenlijk doe ik gewoon wat ik als gymleraar ook deed begeleiden in bewegen. Met leerlingen zit daar altijd een pedagogisch aspect bij, bij volwassenen noem je dat agogisch.

In praktijk betekent het dat we in gesprek gaan en uitzoeken hoe ik kan helpen bij het bewegen. Dat kan zijn met het samen opzetten van een trainingsprogramma, het formuleren van een doel, hulp bij het uitzoeken van de juiste trainingsapp, of een combinatie daarvan. Kijk hier voor voorbeelden van bananenkopers.
Hoe dan ook is het dus eigenlijk altijd maatwerk en het kan gaan om één sessie of een heel jaar een vraagbaak zijn. Waar het om gaat is het kiezen van ideale combinatie tussen groene en gele bananen.