Fado en eindelijk die bel?

“Laat het los,” zei mijn vader via mijn berichtendienst, toen ik wel en hij niet aan het boarden was voor de vlucht naar Lissabon voor de Ironman® Cascaïs. Ik had in plaats van de naam in zijn paspoort, zijn roepnaam op het ticket gezet. Dat mag dus niet, dat wist ik wel. Een slordigheidje. Wachtend op een telefoontje van de luchtvaartmaatschappij dat het aangepast was, benadrukte hij ook dat ik vooral wel (alvast) moest gaan. Duidelijke aanmoediging. Zoals ouders doen, althans de mijne. Het klonk als een echo van een ver verleden in mijn gap-year. Eerst werd ik tegengehouden met alleen een enkele vlucht en stimuleerde mijn moeder me om een reservering te boeken en zo weg te mogen. Bij een volgende stap in het avontuur was het weer mijn vader die per mail schreef dat ik vooral moest doen wat me goed leek: op een zeilschip stappen.
Melancholie dus. Vooral omdat tijdens het samen reizen met mijn vader, ook bij hem onzekerheid zie, van het op tijd zijn, de weg weten, alles geregeld hebben. Wie voor wie zorgt is langzaam veranderd, maar wisselde toch weer even terug.

Ik laat het los en wentel me deze week in mijn wedstrijdcocon. Genieten van mijn fitheid, energie-overschot en van eten-slapen-trainen. Weten dat je goed voorbereid bent, niet veel meer kunt doen. Verwachtingen en doelen zet ik om naar focus op lekker mijn best doen. Net als bij een examen, dat eindigt met het signaal van de bel. Om de doelen los te laten, stel ik eerst scenario’s op. Harde getallen zet ik onder elkaar om tijdens de race te kunnen voelen. Alsof je een spiekbriefje maakt dat je dan dus niet meer nodig hebt.

Die getallen komen dit jaar van AI, dat sinds juli mijn schema bepaalt (lees hier meer). Al vijf jaar probeer ik met wisselend succes mijn eindtijd te schatten voor de hele triathlons die ik doe (19, 21, 22). Niet zozeer als prestatiedoel, maar ook en vooral om de race te plannen qua voeding en voor de mogelijke supporters. Dit jaar gebruik ik de voorspellers van Tridot® en Humango daarvoor. Tridot maakte een optimaal raceplan. Via Humango heb ik een voorspelling opgesteld waarbij ik maximaal zou gaan op alle onderdelen van de Ironman. Ook handig voor als je mijn wedstrijd wil volgen en wil weten hoe laat ik ongeveer waar zou moeten zijn.

IM Cascais projectie

Het optimale schema berekent dat ik een half uur sneller ben dan mijn snelste hele triathlon in Almere. Mijn eigen inschatting is nog steeds heel ambitieus, maar de tijden per onderdeel zijn wel weer haalbaar, gezien mijn waarden van nu. Het snelste schema lijkt me een utopie. Dan moet ik boven mezelf uitstijgen. Dat zou natuurlijk kunnen gebeuren, zeker als ik alles los laat. Tegelijkertijd weet ik dat ik in mijn flow tijdens de race weg kan dromen, genieten, en dan comfortabel doorpeddel. Daarmee loop ik geen sub-10.
SUB-10! Op mijn vijftigste? Het zou wat zijn zeg. Dat ik aan die bel rammel bij de finish en dan eindelijk hoor: “You are an Ironman!” Dat ik dan volgend jaar mee mag doen met het WK-Ironman. Ik krijg er nu al kriebels van in mijn buik. Daarvoor moet ik ongeveer bij de eerste 10 van mijn leeftijdscategorie horen (voor de start is nog niet duidelijk hoeveel startplaatsen er zijn voor elke leeftijdscategorie).

Haal ik die top 10 niet, dan was Cascaïs voorlopig even mijn laatste hele triathlon. Dan is vijf jaar telkens voor een hele trainen even genoeg geweest. Even geen vakantie meer afstemmen op trainingen en races. Even niet meer op zoek naar goede routes voor de hele lange trainingen. Ook weer meer aandacht voor gezin, familie en vrienden tussen juni en september.

Hoe en hoe laat ik die bel ook luid, ik verwacht tranen van opluchting, genot, pijn, liefde van mijn gezin, familie en vrienden. En van melancholie. Ik verwacht een fado tijdens het post-wedstrijdbier.