De laptop had ik bij me om eventueel een blog te schrijven op vrijdag voor dé race. Maar na de laatste taperloop, 12 uur voor de start, na een bad genomen, in een hotel, in Lelystad, zat schrijven er niet echt meer in. En nog steeds is een mooi samenhangend verhaal van laatste voorbereiding tot finish lastig te vertellen. Het is een sentimentele impressie na de race geworden.
Flarden van een race. Of waarom altijd de zon schijnt
Genoeg gezwelgd in euforie, trots en waar-blijft-het-zwarte-gatgedachten. Genoeg gedraald met het afschrijven van dit blog om tot een mooie serie van drie te komen.
De laptop had ik bij me om eventueel een blog te schrijven op vrijdag voor dé race. Maar na de laatste taperloop, 12 uur voor de start, na een bad genomen, in een hotel, in Lelystad, zat schrijven er niet echt meer in. En nog steeds is een mooi samenhangend verhaal van laatste voorbereiding tot finish lastig te vertellen. Het weekend bestaat voor mij uit flarden indringende ervaringen en emoties. Vandaar hieronder een poging tot een log van die ervaringen. Het idee het zo te doen kwam tijdens het zwemmen, dus ben ik ze tijdens de race gaan verzamelen. Zondag heb ik die van de race genoteerd. Deze inleiding schrijf ik dinsdag. De ervaringen ertussen heb ik zo kort mogelijk nadat ze zich voordeden gelogd. Eigenlijk heb ik dus de first-person method proberen te gebruiken (zie meer daarover hier).
Vrijdag (13/9);
19:41; Hotel Apollo, kamer 425.
Voor alles is een eerste keer., ook voor een hele triathlon, in Almere, tijdens een EK/NK. Ben ik nu later groot, of eigenlijk weer klein, naast de grote jongens?
“Ik voel me sterk op dit moment, in alle opzichten.”
Wat een verschil met een jaar en twee jaar geleden. Mijn handgeschreven logs van twee jaar geleden staan vol met fight, flight of fright. Ik wilde vechten; vluchten en verstijfde ook. Onder fight viel het sporten. Toen is het allemaal begonnen.
Een jaar later zie ik mijn eerste poging tot het maken van een trainingsthema. Maar ook op 9 sept 2018:
Zaterdag (14/9)
+/- 8 uur, tijdens tweede rondje zwemmen in Weerwater.
In het water, zon komt op, links, waar ik adem. Ik voel de stroom van het water langs mijn tenen en weet dat ik nog harder kan. Dat doe ik het laatste stuk.Het voelt zalig. Helder water, ruimte, ritme. En die zon. Waarom schijnt de zon toch meestal tijdens mijn races?
+/- 7:40 uur, wissel 1, in de wisseltent
Stoel bij mijn tas niet vrij, aan de andere kant van het rek wel.
7:46
Shit, alle gels van mijn fiets gevallen, die had ik toch beter vast moeten maken. Elke verzorgingspost iets aanpakken dus.
Op de dijk, na de havenkom (en aanpakken banaan)
Oja, had geen snelheid en hartslag op horlogescherm gezet, op gevoel door dus.
Verderop op de dijk, na een kilometer of 30
Ik zit niet lekker. Schouders, rug, ontstoken haarzakje, en dat nog 150 km
Wanneer kan ik plassen?
Wanneer komt de wind mee, of is ie nu mee en ga ik harder dan de wind?
+/- KM 50
Ik pak nu een bidon water, daarna een paar keer een gel, als mijn tweede bidon energiedrank op is, pak ik een bidon iso. Bij een na laatste post water bidon, want ik wil wel twee dezelfde hebben.
Wat gaan die anderen hard!
Zijn alle Cat.M45-49 mannen achter me of voor me? Ik zie er weinig
KM 100
Ah, de havenkom Almere, daar even plassen
KM 120
Lekker weer op de dijk. Eens kijken of ik mijn schaduw niet kan laten bewegen. Souplesse. Ziet er best goed uit.
Oh, komt er nu een binnendoor?
Het is mijn schaduw.
Haha, uiteindelijk is de race een race tegen je schaduw…
KM 140
Ook even een banaan pakken en de iso, zou dat lukken in dat korte stuk?
Die trash zone na de posten is wel kort.
KM 170
Laatste stuk dijk nog even knallen op de grote plaat
Neem ik naar de finish wel tijd om benen los te maken voor het lopen
KM175
Ha, op bruggetjes kan ik nog steeds kracht bijzetten en inhalen.
14:04, wissel 2
Okee, de meeste fietsen van 45-49 lijken binnen. Eens kijken wat ik met lopen goed kan maken
KM 1
Oef, souplesse is er nog niet. Na een rondje verder kijken.
Zondag (15/9)
Uur of 9.
Oei, stijfjes uit bed. Gevoelig overal. Alsof ik een griep heb gehad.
Wel uitlopen, wel uitlopen, wel uitlopen!
11:50
Uitgelopen…. dat was zwaar.
Maar kon ik gisteren echt niet harder?
Maandag (16/9)
7:54
Zonder schema trainen is ook weer lekker.
Hoewel zware schouders, ze voelen krachtig. Die tatoos op mijn armen lijken wel te helpen, ze leiden in ieder geval tot een gesprek met de andere zwemmer en de badmeester.
Uur of 11
Wat nu dan.
Uur of 12
Trots, stoerheid overheerst, of ik echt harder kon?
Toch alvast maar naar nieuwe wedstrijden kijken..
Uur of 15
Filmpjes kijken over anderen die zich aan (zware) triatlons waagden.
Huilen. Dat ook (weer) willen.
Uur of 19
Morgen ga ik stoppen met vervolgplannen uitzoeken
Laat ik toch maar een recovery schema in de app zetten
Dinsdag (17/9)
9:48
Welke fietstrainer voor binnen?
10:30
Ik hoor natuurlijk wel bij een select gezelschap dat de hele heeft gedaan. Dat is wel wat anders dan de aantallen die een marathon doen (hoe knap dat ook is; I’ve been there)
Even nagaan of een coach mij kan helpen met mijn keuze
18:45
Wow, wat voel ik me sterk op de fiets. Gewoon, in de lage zone, 29 in het uur.
Woensdag (18/9)
19:54
Okee, de blog moet nu maar komen. Ik ben klaar met terug en vooruit kijken, denk/hoop ik. Ik ben nog niet klaar met hele triatlons en met mezelf. Wanneer kan ik weer een wedstrijdje doen? Ik voel me nog sterker dan een jaar geleden. Ik voel me ook frisser.
Wat me in mijn ervaringen opvalt is dat ik het weliswaar zwaar heb, maar daar redelijk in kan berusten. Dat ik tegelijk kan genieten. Typisch voor mijn proces van de afgelopen twee jaar. Ik heb afgezien en genoten. Misschien wel typisch voor mij als persoon. Maar ik kan er ook niets aan doen dat het tijdens de meeste races gewoon mooi weer is.
